ผมเป็นนักเขียนครับ

(คัดลอกมาจาก Hi5 ของผมเองที่ http://beingcoolz.hi5.com)
เคยไหม....
ที่เราแสดงความเห็นอะไรลงในเว็บบอร์ดอะไรซักอย่าง แล้วมันดึมากๆจนมีคนเอาไปอ้างอิง
เมื่อ 6 ปีก่อน (หรือ 7 หว่า?) ซึ่งเป็นช่วงที่ผมสอบเอนทรานซ์เสร็จพอดี รอผลการเลือกคณะ
ผมเป็นสมาชิกของเว็บ eduzones.com ซึ่งเป็นเว็บแนะแนวการศึกษาชั้นแนวหน้าเว็บหนึ่งของเมืองไทย
ผม...ซึ่งเคยอยากเรียนหมอ แต่ต้องเปลี่ยนใจเพราะทนกลิ่นในกลอสไม่ไหวจริงๆ (น่าจะแพ้ฟอร์มาลีนอ่ะนะ) เกิดความไม่เข้าใจว่าทำไมคนไทยถึงมีค่านิยมเกี่ยวกับการเรียนหมอมากๆ พ่อแม่พยายามให้ลูกตนเรียนหมอ ตัวเด็กเองก็อยากเรียนหมอมากมาย เพื่อนผมหลายคนก็อยากเรียนหมอ เคยถามพวกเค้า "ทำไมถึงอยากเรียนหมอ" ก็ตอบกันไม่ได้ เหมือนไม่ได้มี willpower ขนาดนั้นที่จะเป็นหมอ
ผมจึงแต่งกลอนขึ้นมาบทหนึ่ง ลงใน eduzones.com ว่า

"อย่าเป็นหมอเพราะเห็นเป็นอาชีพสูง
อย่าเป็นหมอเพราะคนจูงให้เข้าหา
อย่าเป็นหมอเพราะชื่อเสียงและเงินตรา
อย่าเป็นหมอเพราะบุพการีให้เป็น
จงเป็นหมอเพราะจิตวิญญาณมี
จงเป็นหมอที่ดีไปทุกหน
จงเป็นหมอที่พร้อมช่วยเหลือคน
จงเป็นหมอที่พลีตนเพื่อประชา
อย่าเป็นหมอเพราะมีคนกราบไหว้
อย่าเป็นหมอให้เขารู้ว่า ku เจ๋ง
อย่าเป็นหมอเพราะไม่มีอะไรเป็น
อย่าเป็นหมอเพราะดูเด่นกว่าใครๆ
จงเป็นหมอเพราะเป็นด้วยใจรัก
จงเป็นหมอเพราะอยากช่วยคนทุกข์เข็ญ
จงเป็นหมอที่สมหมอควรจะเป็น
จงเป็นหมอที่ดีเด่นจนวันตาย"
ซึ่งส่วนตัวก็ภูมิใจกับกลอนบทนี้ของตัวเองมาก เพราะอธิบายสิ่งที่อยากจะพูดให้กับน้องๆเพื่อนๆที่อยากเรียนหมอหรือคิดอยากเรียนหมอออกมาได้หมด
มาวันนี้...นั่งอ่านข่าวอยู่ในเว็บผู้จัดการออนไลน์ เจอข่าวเกี่ยวกับค่ายเปิดรั้วโรงเรียนแพทย์ของสหพันธ์นิสิตนักศึกษาแพทย์แห่งประเทศไทย (สพท.) ซึ่งมีการจัดบรรยายเรื่อง "ฉันอยากเป็นหมอจริงหรือไม่" ก็ทำให้ตัวเองนึกถึงกลอนบทนี้ขึ้นมา ก็เลยอยากจะโพสต์ความคิดเห็นลงไป แต่จำไม่ได้หรอก จำได้แค่คร่าวๆ ก็เลย google ดูซะ ผมพบว่ามีหลายเว็บบอร์ด ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเว็บบอร์ดของนักศึกษาแพทย์ โพสต์กลอนของผมเอาไว้ ผมรู้สึกมีความสุขมากเลย ใครจะไปคิดว่า ความพยายามในการที่จะสื่อความรู้สึกของตัวเองออกไปมันจะกระจายได้กว้างขนาดนี้ มันช่างเป็นความสุขเล็กๆที่ความคิดและคำพูดของเรา มีคนรับฟัง เห็นด้วย และนำไปบอกต่อๆกัน เนื่องจากว่ามันเป็นประโยชน์ 
อ่านๆดูเหมือนไร้สาระเนอะ เหมือนมานั่งเคลมว่า กูแต่งกลอนนี้นะเว้ยเฮ้ย ไม่ได้คิดขนาดนั้นหรอก แค่มีความสุขที่นักศึกษาแพทย์หลายๆคนรับรู้ถึงความประสงค์ของประชาชนตาดำๆ ซึ่งเป็นคนที่พวกเค้าต้องมารับผิดชอบชีวิตในอนาคตก็แค่นั้น
การได้เป็น published writer นี่ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ถึงจะเป็นบนเน็ตก็เถอะ
ขอบคุณ web2.0 ที่ทำให้ผมมีความสุขในวันนี้